We startten in de binnentuin, maar al snel verhuisden we naar animatie: daar ontstond ons eigen kleine “wafelfabriekje”. Buiten werd er gebakken met twee à drie wafelijzers, binnen werd er verpakt en geteld. Vooral in de vroege ochtend tussen 5 en 6 uur was het koud en zwaar. Sommigen hielden het op amper één à twee uur slaap, anderen warmden zich tussendoor even op in dagzorg. Daar zorgden de comfortabele bedden voor een korte maar heerlijke rustpauze – al keek de poetsploeg ’s morgens wel vreemd op toen ze half slapende collega’s aantroffen.

In de nacht kregen we ook bezoek van de collega’s van de nachtshift. Hun verhalen over het nachtwerk gaven ons nieuwe energie. Intussen zorgden zo’n 15 collega’s voor het bakken en inpakken, terwijl anderen langskwamen voor morele steun, ontbijt, opruimwerk of gewoon om te vragen hoe het ging. Ook de collega’s van Mandana sprongen bij.

Tussen 6 en 10 uur ’s ochtends hadden we het het moeilijkst. We voelden ons wat wazig en het tellen van de wafels lukte nauwelijks nog. Gelukkig kwamen er frisse collega’s helpen met verdelen en uitdelen – zonder hen was het niet gelukt.

Een bijzondere dank gaat ook naar Sodexo, die het deeg bereidde. Met meer dan 30 kilo bloem was dit geen klus voor een handmixer. Dankzij hun steun en het materiaal dat we mochten lenen (tafels, roosters, bakken …) verliep alles vlot.

Toen vrijdag 14 uur naderde, verzamelden we samen met Jos om af te tellen. Het enthousiasme was groot, en ondanks ons voornemen om het droog te houden, werden we er toch een beetje emotioneel van. Vermoeidheid? Vast. Maar vooral trots en verbondenheid.

Of er een volgende keer komt, weten we niet. Maar één ding is zeker: dit was een once in a lifetime ervaring. Een nachtje doorhalen met collega’s bleek de beste teambuilding die we ons konden wensen.

Het verhaal van deze wafelmarathon werd verteld door collega Nathalie Delsaer.